Op een recente reis zat ik bij een excursie in een bus achter een Jong stel, de bus had net gestopt voor een plas en drinkpauze, en zodra we reden schakelde de jongen voor me de video op zijn telefoon in, en begon het meisje te vertellen wat ze zojuist gekocht had, zoals een chocolade reep en een energiedrankje. Haalde dat uit haar tas en liet het voor de camera zien. En het verhaaltje ging meteen online, ze was een ‘influencer’, en verdiende daar geld mee.
Het is toch merkwaardig, dat een jong stel een reis kan maken, betaald van de opbrengsten van het uitkramen van commerciële onzin op een YouTube kanaal….?
Ze verdienen dus geld door productie en consumptie te stimuleren, (en daarmee oa CO2 uitstoot te promoten) om daar zelf hun eigen consumptie mee te financieren (hun reis etc). Maw ook CO2 emissies te veroorzaken. Nog los van energie en materiaal ‘consumptie’.
Het is een zichzelf versterkend proces geworden, en exemplarisch voor hoe de mens van de wereld vervreemd is, geen idee meer heeft waar het in die wereld om draait. Dat wil zeggen, men speelt slechts het spel van geld en commercie: geld moet rollen, en door het uit te geven ontstaat er ‘groei’. Anderen vergoelijken dat weer door te stellen dat met die groei duurzaamheid gefinancierd kan worden, en houden zo die mythe in stand.
En zo denken er velen. De ene helft heeft geen idee, en geeft zich over aan het kapitalistische leven, en de andere helft ( nou ja, deel daarvan) redeneert: Ja, er zijn wat problemen, en daar moeten we wat aan doen, maar met geld, en vooral met technologie die met geld gekocht en verkocht kan worden komen we er wel uit. Althans dat is de veel gehoorde opvatting.
Oh shit, CO2? Dan kopen we toch gewoon wat bomen die iemand ergens plant? Of die iemand beloofd niet om te hakken… Waar is die website? Klaar. Voor 1 euro afgekocht. Voor een reis van zeg 1000 euro. Dus voor 1 euro kan je 999 euro aan milieubelasting creëren. Koopje toch?
Voor het overige leven we gewoon door, we feesten, gaan naar het pretpark of het festival, om de werkelijkheid even of liefst voortdurend te vergeten. Andere gaan naar musea, om zich te verliezen in beelden van fantasiewerelden op schilderijen, en in de tussentijd lezen we wat, de boeken met verzonnen verhalen (‘fictie’) vliegen over de toonbank. Of lezen zelfs helemaal niet maar scrollen door nep werelden op sociale media. Als er even geen vertier is volgen we verzonnen tv-series, wat zeg ik, we ‘binge-watchen’ series die zich afspelen in nep-werelden. Zelfs de kranten besteden er vrijwel dagelijks hele bijlagen aan.
En energie en voedsel ? Dat komt toch vanzelf aangewaaid, je pakt je telefoon en 10 minuten later vliegen de gebraden haantjes je mond binnen, toch?
We leven in een droomwereld, en die droom wordt alleen maar groter.
Heel even leek het erop dat we wakker werden, in het begin van Corona: Oei, er is meer dan een droom wereld, er is ook een boze buitenwereld… Maar dat was snel voorbij, met vaccins, en met een vanzelf degenererend virus. Maar nu nog zitten vele jongeren in shock, dat was niet de droomwereld die ze was voorgehouden. Ze hopen nu weer gelukkig te worden door een constante stroom geluk boodschappen die ze via tiktok en instagram krijgen voorgehouden, gaan weer in de zombie-droom modus, want de zorg en zeker jeugdzorg laat het ook al afweten, de investeringen gaan naar meer consumptie, naar groei, niet naar essentiële beroepen…
Mensen zelf zijn vrijwel uitsluitend meer met zichzelf bezig, tenminste hier in het (financieel) rijke deel van de wereld. Ook mooi geïllustreerd door een opmerking van een politicus in het Stikstof debat een tijd geleden: ‘dan schaffen we toch de natuur af ?’ Als oplossing… Maar niet alleen deze politicus: Vrijwel alle debatten gaan over problemen tussen mensen onderling: over opvattingen, meningen, oorlogen, geloof, me-too discussies, racisme, handel, grensbewaking, slaven, wapens, export, BNP, en wat dies meer zij.
Over mensen en hun oneindige wensen dus, en zelden over de Aarde en zijn echte grenzen. Ja, hoe ze opgerekt kunnen worden, met meer innovatie en technologie, ofwel meer grondstoffen en energie inzet. Die optimisten krijgen alle ruimte, want ja, het is wel een droomwereld. En daarin wordt altijd alles opgelost, de fantasie is oneindig.
In discussieprogramma’s aan tafel op TV en zelfs het journaal gaat het tegenwoordig vooral ook over emoties: straatinterviews van mensen, die vinden dit, en die dat, en het is toch zo erg voor die en die, etc etc. Of over het schilderij, waar wat verf tegenaan was gegooid, oh gelukkig, er zat glas voor. Schilderijen voorstellende andere droomwerelden: van Botticelie, Klimt, da Vinci, en zo.
Pas geleden in het journaal over het aanstaande verbod op plastic frietbakjes: “Och och”, aldus een frietbakker, “wat moeten we nou, moeten mensen met hun bord langs komen, dan is het eten koud als ze thuis komen…” Het NOS journaal dus, dat eigenlijk dus alleen feitelijk nieuws zou moeten brengen, geen achtergrond, en helemaal geen individuele emoties en commentaren van onwetenden. ( En waar was de ouderwetse frietzak?)
En dan denken mensen ook nog dat als het over geld gaat, dan hebben we het echt ergens over, dat is toch de werkelijkheid? Om dan uit te komen bij oplossingen die zich terugverdienen…. In geld dan wel, niet in grondstoffen of milieu (herstel). Mensen, zelfs velen die denken aan de goede kant te staan mbt ‘duurzaamheid’, hebben het meestal over geld en investeringen, rendementen en terugverdientijden. Maar geld is een fictieve eenheid, die slechts gewaardeerd wordt door wat mensen bereid zijn daar voor waarde aan te hangen. En mensen kennen meer (financiële) waarde toe aan consumeren, dan aan voorraden van bronnen, en dus evolueert het geld systeem mee in die richting, en stimuleert uitputting
‘De meeste mensen deugen’, schreef Rutger Bregman. Zeker, maar het systeem dat mensen hebben opgetuigd deugt niet, dat is volkomen losgeslagen van de werkelijkheid, van de fysieke werkelijkheid: ingericht zodat er ergens de laatste druppel uit het leven wordt geperst, om steeds meer energie, grondstoffen en voedsel te produceren en te degraderen, ver voorbij volhoudbare potenties. Uitputten van voorraden, van in miljoenen jaren opgebouwde drinkwatervoorraden, van in duizenden jaren opgebouwde laagjes vruchtbare grond, van minimale benodigde niveaus van biodiversiteit, en van bevrijden van opgeslagen CO2: wat juist evolutie op Aarde mogelijk maakte, anders waren we er niet eens geweest.
Ik denk weer aan die vlogger op reis bijvoorbeeld. Goed bezig dachten ze, ze hadden toch die bomen betaald? De volgende stap is ongetwijfeld dat ze in die video laten zien dat
ze voor bomen betalen , en daar dan weer voor betaald gaan krijgen. Het zijn ook nog eens nep bomen, meestal, zo blijkt, maar goed, dat bedrijf wil ook verdienen… Dat verdienmodel hadden de vloggers nog niet ontdekt.
En de mens? Hij droomde voort .
PS afbeelding gemaakt in een ‘droomwereld’. ( AI -nightcafe)
