Een erg droeve boodschap vanavond: gisteren is Lucien Kroll overleden, 95 jaar oud. Architect ontwerper stedenbouwer uit Brussel in Belgie. Maar hij was veel meer. Hij keek met heel andere ogen naar de omgeving als collega’s. Hij is, was, een vrije denker onder de architecten, en voor enkele jaren een mentor van me, die er voor zorgde dat ook ik met andere ogen ging kijken. Hij was niet zozeer geïnteresseerd in architectuur, maar veel meer in de gebouwde omgeving , en de mensen erin. “Als ik twee mensen elkaar zie tegenkomen, stoppen en een gesprek beginnen, zie ik het begin van een plein voor me” , zo vertelde hij.
Bij een andere gelegenheid leerde ik het belang van de tijdsfactor: Hij was begin jaren negentig supervisor van een duurzaam project ( Ecolonia,) van zon 100 huizen. Om een echt milieuvriendelijke omgeving te maken, zo quasi klaagde hij bij mij, krijg ik zes maanden de tijd, terwijl het eigenlijk in 600 jaar moet groeien… De boodschap was helder.
“Ik ben slechts degene die wat de mensen graag willen vertaald in een ontwerp”. En door de jaren heen kwam daar dus de zorg voor milieu bij. Later mocht ik een aantal keren met hem samen op conferenties spreken, wat een perfecte menging van sociale, culturele , en energie en grondstoffen invalshoeken opleverde, de wensen versus de grenzen als basis voor ontwerpen. Boeiende discussies, die vele nieuwe inzichten opleverden. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.
Helaas, hij is heengegaan, laten we zijn gedachtegoed nieuw leven inblazen.
